Powrót z wycieczki w przypadku niewypłacalności biura podróży
W obliczu trwających wakacji, naszą uwagę zwrócił projekt z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy o usługach turystycznych.
Projekt Ministerstwa Sportu i Turystyki zakłada wprowadzenie do ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych nowego art. 5a, który miałby precyzować obowiązek marszałka województwa (lub wskazanej przez niego jednostki) do wydawania dyspozycji wypłaty zaliczki na pokrycie kosztów powrotu klientów do kraju w przypadku niezapewnienia tego powrotu przez organizatora lub pośrednika.
Wskazanie wprost podmiotu odpowiedzialnego za powrót turystów do kraju w podbramkowej sytuacji jest godną uwagi intencją, wpisującą się w tendencję do poszerzania ochrony konsumentów (tutaj: turystów), jednakże jak to zazwyczaj bywa – nie wszystkim takie rozwiązanie odpowiada – część konsultujących zwróciła uwagę na niedookreślenie przepisów, ale także – co istotniejsze – na ich nieprzydatność dla rozwiązania problemu czy wręcz niedopuszczalność, ze względu na przerzucanie odpowiedzialności na ogół przedsiębiorców turystycznych czy też ogół obywateli (tak Związek Przedsiębiorców i Pracodawców).
Z brzmienia projektu niezadowolona była również większość Urzędów Marszałkowskich (w tym UM Województwa Kujawsko – Pomorskiego) – zgłoszono do niego szereg uwag, przede wszystkim w kwestii braku szczegółowego wskazania zakresu obowiązków marszałka województwa, braku określenia źródeł finansowania czy braku faktycznego znaczenia
w rozwiązaniu problemu.
Mimo wszystko, pod obrady Rady Ministrów projekt zmiany ustawy trafił w kształcie:
Art. 1. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2014 r.
poz. 196 i 822 oraz z 2015 r. poz. 390) w art. 5 po ust. 5 dodaje się ust. 5a w brzmieniu:
„5a. W przypadku niewypłacalności organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego marszałek województwa lub wskazana przez niego jednostka upoważniona do wydawania dyspozycji wypłaty zaliczki na pokrycie kosztów powrotu klientów do kraju, o której mowa
w ust. 4, prowadzi działania związane z organizacją powrotu klientów z imprezy turystycznej do miejsca wyjazdu lub planowanego powrotu z imprezy turystycznej, jeżeli organizator turystyki lub pośrednik turystyczny, wbrew obowiązkowi, nie zapewnia tego powrotu.”.
Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po upływie 7 dni od dnia ogłoszenia.
Czy w przypadku niewypłacalności biura podróży łatwiej będzie powrócić do kraju? Czy zmiana ustawy spowoduje jakościowa różnicę w ochronie turystów? Czy wskazywane jako lepsze i bardziej wydajne rozwiązanie w postaci funduszu gwarancyjnego na wypadek niewypłacalności biur podróży faktycznie sprawdziłoby się lepiej?
Kwestia pozostaje otwarta – do czasu zakończenia prac nad zmianą.